آداب المریدین (کتاب) آدابُ الُمُریدین، کتابی عرفانی به زبان عربی، نوشته ضیاءالدّین ابوالنّجیب عبدالقاهر سهروردی (۴۹۰ـ۵۶۳ق/۱۰۹۷ـ ۱۱۶۸م)، از مشایخ بزرگ صوفیان است. عمر بن محمّد شیرکانی و محمّدیوسف حسینی آن را به فارسی ترجمه کرده‌اند. فهرست مندرجات ۱ - محتوا ۲ - ترجمه فارسی ۳ - فهرست منابع ۴ - پانویس ۵ - منبع ۱ - محتوا این کتاب یک مقدّمه کوتاه و ۲۷ فصل دارد که ضمن آن‌ها از اصول اعتقادات صوفیان، احوال و مقامات سالکان، شَطْحیّات صوفیان، آداب صوفیان در سفر و حضر و سماع و جز آن سخن به میان می‌آید. نویسنده با نقل شواهد و سخنانی از مشایخ سلف، خود نیز به اظهار عقیده پرداخته و دستورهایی داده‌ است. این کتاب از آغاز تألیف مورد توجّه صوفیه و «مستمسک جمیع ارباب طریقت» [۱] سهروردی، عبدالقاهر بن عبدالله، آداب المریدین، ص۲۸، به کوشش نجیب مایل هروی، تهران، مولی، ۱۳۶۳ش، مقدّمه. بوده‌ است. از آن میان، شهاب‌الدّین ابوحفص عمر بن محمّد سهروردی (۵۳۹ ـ۶۳۲ق/۱۱۴۴ـ ۱۲۳۵م)، برادرزاده نویسنده، در نوشتن کتاب عوارف المعارف این کتاب را مبنای کار خود ساخته‌ است. ۲ - ترجمه فارسی ابوالمفاخر سیف‌الدّین یحیی باخرزی (۵۸۶ ـ۶۵۹ق/۱۱۹۰ـ۱۲۶۱م) در بخش دوم کتاب اورادُ الاَحباب از این اثر بهره فراوان برده‌ است. همچنین متن کامل آداب المریدین در سده ۸ق/۱۴م به وسیله [عمر بن محمّد شیرکانی به فارسی روان ترجمه شده‌ است. محمّدیوسف حسینی، ملقّب به گیسودراز، در ۸۱۳ق/۱۴۱۰م آن را به فارسی ترجمه و شرح کرده و همین شرح و ترجمه همراه با متن عربی در ۱۳۵۸ق/۱۹۳۹م در هند به چاپ رسیده‌ است. متن عربی آداب المریدین همراه با ترجمه فارسی عمر شیرکانی در ۱۳۶۳ش، به کوشش نجیب مایل هروی در تهران چاپ و منتشر شده‌است. [۲] کتابخانه مرکزی و مرکز اسناد، فهرست می‌کلروفیلم‌ها، ج۱، ص۴۳۵. [۳] آستان قدس، فهرست، ج۶، ص۳۷۳-۳۷۴. [۴] آقابزرگ تهرانی، محمدمحسن، الذریعه الی تصانیف الشیعه.، ج۱، ص۲۸-۲۹.     [۵] حاجی‌خلیفه، مصطفی، کشف الظّنون، ج۱، ص۴۳. بغداد، کتب المثنی.     [۶] خوانساری، محمّدباقر، روضات الجنّات، ج۴، ص۱۱۲، ۱۳۰۷ق.     [۷] شورای ملیّ (سابق)، فهرست خطی، ج۵، ص۴۹۷. [۸] مدرّس، محمّدعلی، ریحانه‌الادب، ج۷، ص۲۸۲-۲۸۳.     [۹] منزوی، احمد، فهرست نسخه‌های خطی فارسی، ج۲، ص۱۰۱۳. ۳ - فهرست منابع (۱) آستان قدس، فهرست. (۲) آقابزرگ تهرانی، محمدمحسن، الذریعه الی تصانیف الشیعه. (۳) حاجی‌خلیفه، کشف الظّنون، استانبول، مطبعه‌الیهیه، ۱۹۴۱م. (۴) خوانساری، محمّدباقر، روضات الجنّات، ۱۳۰۷ق. (۵) سهروردی، عبدالقاهر بن عبدالله، آداب المریدین، به کوشش نجیب مایل هروی، تهران، مولی، ۱۳۶۳ش، مقدّمه. (۶) شورای ملیّ (سابق)، فهرست خطی. (۷) کتابخانه مرکزی و مرکز اسناد، فهرست می‌کلروفیلم‌ها. (۸) مدرّس، محمّدعلی، ریحانه‌الادب، تبریز، شفق، ۱۳۴۶ش. (۹) منزوی، احمد، فهرست نسخه‌های خطی فارسی. ۴ - پانویس   ۱. ↑ سهروردی، عبدالقاهر بن عبدالله، آداب المریدین، ص۲۸، به کوشش نجیب مایل هروی، تهران، مولی، ۱۳۶۳ش، مقدّمه. ۲. ↑ کتابخانه مرکزی و مرکز اسناد، فهرست می‌کلروفیلم‌ها، ج۱، ص۴۳۵. ۳. ↑ آستان قدس، فهرست، ج۶، ص۳۷۳-۳۷۴. ۴. ↑ آقابزرگ تهرانی، محمدمحسن، الذریعه الی تصانیف الشیعه.، ج۱، ص۲۸-۲۹.     ۵. ↑ حاجی‌خلیفه، مصطفی، کشف الظّنون، ج۱، ص۴۳. بغداد، کتب المثنی.     ۶. ↑ خوانساری، محمّدباقر، روضات الجنّات، ج۴، ص۱۱۲، ۱۳۰۷ق.     ۷. ↑ شورای ملیّ (سابق)، فهرست خطی، ج۵، ص۴۹۷. ۸. ↑ مدرّس، محمّدعلی، ریحانه‌الادب، ج۷، ص۲۸۲-۲۸۳.     ۹. ↑ منزوی، احمد، فهرست نسخه‌های خطی فارسی، ج۲، ص۱۰۱۳. ۵ - منبع دانشنامه بزرگ اسلامی، مرکز دائرة المعارف بزرگ اسلامی، برگرفته از مقاله «آداب‌المریدین»، ج۱، ص۱۲۴.     رده‌های این صفحه : آثار ابوالنجیب عبدالقاهر سهروردی | علمای تصوف | کتاب‌های عرفانی قرن 6 (قمری)